Beeld Het Vrouwtje van Stavoren - Stavoren

In de middeleeuwen was Stavoren een belangrijke handelsstad. Het was lid van het Hanzeverbond. Uit die tijd komt ook het verhaal van het Vrouwtje van Stavoren. Zij was de weduwe van een rijke koopman en woonde in een huis met gouden vloeren en zilveren muren. Ze had meer schepen dan alle kooplieden van de stad tezamen en werd elke dag rijker en rijker. Desondanks was ze nooit tevreden. Ze wilde het kostbaarste dat er bestond in haar bezit hebben en liet één van haar schippers dit zoeken.

Elke dag keek de vrouw of de schipper al in aantocht was met haar nieuwe bezit. Na lang zoeken komt hij terug met een lading graan. Hij was van mening dat dat waardevoller was dan goud, maar de vrouw was het daar niet mee eens. Ze beval hem om de lading overboord te gooien. Een arme, oude man die toevallig voorbij kwam smeekte haar dat niet te doen en het aan de armen te geven. De vrouw negeerde hem. Daarop zei de arme man dat God haar zou laten voelen hoe het is om met honger en in armoede te leven. De vrouw geloofde er niets van. Ze nam haar diamanten ring van haar vinger, gooide hem in de zee en zei: "Mijn rijkdom zal mij niet ontgaan. Zoals deze ring nooit meer terug zal komen, zo zal ik ook nooit hoeven te bedelen."

Een tijdje later, tijdens een diner met alle rijke kooplieden uit de Rijnsteden, wordt er een grote vis opgediend. De voorsnijder snijdt hem open en vindt de ring van de vrouw. Op dat moment steekt een storm de kop op en de zee wordt dreigend. De dijken breken door en Stavoren overstroomt. Het lot keert zich tegen de vrouw. Haar huis wordt verwoest en haar scheepsvloot is verloren. Ze wordt armer dan de armsten van Stavoren en sterft uiteindelijk van de honger.

Er wordt beweerd dat enkele graankorrels aan land zijn geraakt en er een stuk land ontstond met wilde granen op de plek waar het huis van de vrouw ooit stond.

Verderop in de haven staat een fontein en standbeeld van de vis van Stavoren, de vis waarin de ring werd gevonden.