Lüdovicus en de Wodanseik - Halle

Toen de jonge priester Lüdovicus in het jaar 800 de opdracht kreeg van de missionaris Liudger om een kapel te stichten in het nog ruige gebied van Zelhem, raakte hij verdwaald. Onderweg kwam hij een enorme eik tegen. Zo groot, dat Lüdovicus gelijk wist dat dit een befaamde Wodanseik was. Wodanseiken werden in die tijd het liefst omgehakt, omdat de christenen de bomen als teken van heidense rituelen zagen. Bovendien zou het een plek zijn waar de Witte Wieven je kwamen lastigvallen. Lüdovicus wilde de boom daarom ook omhakken, maar eerst zou hij onder de boom uitrusten van zijn lange voettocht.

Hij hoorde de bladeren ritselen, het geluid klonk steeds harder en steeds meer als onbekende stemmen. Toch die Witte Wieven? Lüdovicus werd er gek van. Zo gek, dat hij de stemmen wilde verdrijven door een flinke klap met zijn bijl te geven. Hij haalde uit en de bijl belandde krachtig in de stam van de eik. Opeens werd het windstil, de stemmen en de nevel verdwenen. De hemel brak open en bliksemschichten schoten naar beneden. Lüdovicus probeerde de bijl uit de boom te halen, maar werd door heftige winden telkens weggeblazen. Hij was bang en riep de schutspatroon van zijn geboorteplaats, Sint Lambertus, aan. Tot zijn verbazing en geluk, verscheen Lambertus voor zijn neus en gaf hij hem de kracht om de bijl uit de boom te trekken. De storm ging liggen en de zwarte wolken verdwenen.

Sint Lambertus gaf Lüdovicus een staf en zei "Volg de staf". De volgende ochtend zaten aan de staf drie blaadjes die stug één kant op bleven wijzen, hoe je de staf ook hield. Lüdovicus was verdwaald. De blaadjes wezen hem de weg! En zo kwam hij eindelijk op de juiste plek om de kapel te bouwen. Toen missionaris Liudger te kapel kwam inwijden, vroeg hij aan Lüdovicus aan wie de kapel gewijd zou moeten worden. "Aan Sint Lambertus", zei de priester beslist. En zo geschiedde.

Zo komt de Lambertikerk in Zelhem aan zijn naam.