Kootwijkerzand - Kootwijk

Een mini-Sahara wordt het Kootwijkerzand genoemd. Het is het grootste stuifzandgebied van West-Europa. Samen met het Kootwijkerbos - het grootste bos van Nederland - en de heidevelden, beslaat ze een oppervlakte van 700 hectare: uniek in Nederland én Europa en daarom ook een beschermd natuurgebied. Dagelijks verstuift het zand, waardoor het landschap steeds aan verandering onderhevig is. Dat merkte ook een schoolmeester uit Kootwijk uit dit oude volksverhaal.

In de 19e eeuw vertrok de Kootwijker dominee naar Nijkerk. De schoolmeester vond dat erg jammer en besloot na verloop van tijd zijn oude predikant te bezoeken. Dat was wel vier uur lopen, maar als hij vroeg vertrok kon hij nog drie uur praten met de dominee en dan zou hij, na opnieuw vier uur, nog net voor het donker weer thuis zijn. Een half uurtje na zijn vertrek kwam er echter een mist opzetten en de schoolmeester verdwaalde. Toen hij na een uur de spoorweg van Stroe nog niet gepasseerd was luisterde hij goed, maar hij hoorde geen trein rijden. Er klonk zelfs geen enkel geluid in de stilte: geen hond blafte, geen paard hinnikte, terwijl er toch een hoop boerderijen tussen Kootwijk en Nijkerk lagen. Hij realiseerde zich dat hij in het Kootwijkerzand terecht was gekomen, een gebied dat door de verstuivingen elke dag anders is. Dat gaf hem dus ook geen oriëntatiepunten. Maar na een paar uur lopen hoorde hij een haan. Met vernieuwde krachten liep hij in de richting van het geluid en zag bomen staan. Maar hij kende die bomen. Ineens zag hij daar zijn eigen huisje. Hij was geroepen door zijn eigen haan! De schoolmeester, die eigenlijk van plan was geweest om het oude beestje binnenkort te slachten, besloot daarop dat de haan mocht blijven leven. En hij besloot ook om maar te wennen aan de nieuwe dominee...