Hollandse Waterlinies en Nieuwe Hollandse Waterlinie - Weesp

De Hollandse Waterlinies was een verdedigingslinie, gelegen op 15 tot 20 kilometer rond het centrum van Amsterdam. De Waterlinie is 135 kilometer lang, bevat 45 forten en het duurde van 1880 tot 1920 om hem aan te leggen. In 1996 kwam de Hollandse Waterlinies op de UNESCO Werelderfgoedlijst.

De Nieuwe Hollandse Waterlinie bestaat voornamelijk uit gebieden die onder water te zetten zijn. Het is te diep voor infanterie en te ondiep voor boten. Het was van circa 1815 tot 1940 een onneembare vesting. Hij beschermde Holland tegen vijandige troepen. Bij oorlogsdreiging konden militairen van Muiden tot aan de Biesbosch brede stroken land onder water zetten, zodat Holland onbereikbaar was. Op strategische posities stuitte de vijand op forten, kastelen en kazematten (tegen vijandelijk vuur gedekte en van een schietgat voorziene ruimte voor de opstelling van een vuurwapen; aanvankelijk deel uitmakend van een vestingwerk, later vrijstaand). De Waterlinie is drie keer gebruikt bij oorlogsdreiging: in 1870 (Frans–Duitse Oorlog), tijdens 1914-1918 (Eerste Wereldoorlog) en in 1939-1940 (aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog). Het inundatiesysteem bleek toen al jammerlijk verouderd, de Duitsers vlogen er gewoon overheen.

Tegenwoordig is het open Linielandschap het grootste Rijksmonument van Nederland en bovendien genomineerd als UNESCO Werelderfgoed.