De gevangen jager - Hoog Soeren

Aan de rand van het bos, langs wat nu de Pomphulweg heet, stond vroeger een mooie boerderij. Het boerenechtpaar had maar één zoon die ze helaas een beetje teveel verwend hadden. Hij deed niets op de boerderij, maar trok er elke dag op uit om te gaan jagen met zijn honden. Dat gaf misschien nog niet zoveel toen zijn ouders in de bloei van hun leven waren, maar toen ze ouder werden vroegen ze de jongen telkens weer om ook eens de handen uit de mouwen te steken. Tevergeefs, de jongen floot zijn honden en vertrok het bos in.

Zelfs toen zijn vader op sterven lag bleef hij dag in, dag uit jagen. Zijn ouders smeekten hem op een dag om thuis te blijven, omdat ze wel voelden dat de oude boer die dag niet zou overleven. Maar wrevelig vertrok de jongen. Zijn vader riep hem na: 'Let op mijn woorden, zoon! Jij die denkt jager te zijn, zult tot in eeuwigheid een gevangene zijn van wat jij het liefste deed.' Die nacht overleed de boer. De aarde slokte de boerderij en alles wat daarin was op, zodat de zoon zijn huis niet meer kon vinden. Wie hier 's nachts door het bos gaat hoort hem smeken om erbarmen. Maar het bos siddert, zijn honden janken als weerwolven en hij vindt nooit rust...