Bergeijk

De legende van de Dansende Katten van Bergeijk vertelt het verhaal van een grafheuvel genaamd de Kattenberg, gelegen in Bergeijk. Volgens de legende zouden hier vroeger heksen samenkomen om te dansen tijdens hun heksensabbat. Fiets deze route en kom langs de plekken waar de heksen, vermomd als zwarte katten, zich lieten zien.

Om niet opgemerkt te worden veranderden de heksen zich in zwarte katten. Zo dansten ze hand in hand (of eigenlijk poot aan poot) in een kring op de heuvel. Als een man in zijn eentje voorbij kwam, werden de heksen agressiever en lokten hem de kring in om met hen mee te dansen. Dit resulteerde soms in fatale afloop.

De enige man die de dansende katten durfde te trotseren was Dorus, de molenaar. Hij moest 's nachts zijn graan malen, omdat alleen in de nacht de wind nog waaide. De heksen wisten hem te vinden. De zwarte katten vielen hem aan: krabbel, gillen en bijten. Dorus rende zijn molen uit: "Zo ga ik nooit meer malen!" Een probleem, want dan zat Bergeijk zonder brood..

Molenaarsknecht Jan geloofde niet in de hekserij en durfde het aan om de volgende nacht aan de slag te gaan in de molen. Het lijkt een rustige avond, totdat er een klein zwart katje verschijnt. Jan aaide het beestje. "Niks aan de hand", dacht hij nog. Maar ineens werd ook hij omsingeld door 41 dansende katten. Hij sloeg om zich heen met een oude sabel en wist ze weg te jagen. De katten lieten nog iets achter...

De volgende ochtend deed Dorus een gruwelijke ontdekking: hij vond de afgehakte vinger met de ring van zijn vermiste vrouw! Hij ging op zoek naar haar. Overal zocht hij: onder bomen, in de vennen bij De Liske, bij het Heksenbusselke en bij het luchtkasteel. Nergens was ze te vinden. Toen wist hij het: hij moest haar bij de Kattenberg vinden.

Dorus ging die nacht naar de grafheuvel en zag daar 41 zwarte katten poot aan poot in een heksenkring dansen. Hij danste met ze mee, de hele nacht. Ineens voelde hij iets vreemds: een kat met een missend kootje.

Toen de zon opkwam, waren de katten ineens verdwenen. Hoe moest hij nou zijn vrouw terugvinden? Hij vroeg de pastoor om hulp en die wist dat heksen op het geluid van kerkklokken af zouden komen. Hij luidde de klokken van Het Luihuis. Daarop kleurde de lucht helemaal zwart en vlogen de 41 heksen op hun bezemstelen rond de kerk. De pastoor sprenkelde heilig wijwater in de lucht. Zodra de heksen waren geraakt door het water, vielen ze als grote keien naar beneden. Ook de vrouw van Dorus.

Dorus zou zijn vrouw dus nooit meer terugzien. Ter nagedachtenis plaatste hij een plaquette van een zwarte kat in zijn molen, de Standerdmolen van Bergeijk.

Foto: ©Visit Brabant